Soort : Film (2022)
Stream op : Netflix
Age : 12
Lengte: 2h 6 min
Geen idee wat ik moest verwachten van A man called Otto.
Enige dat ik wist was : Tom Hanks die de hoofdrol van Otto vertolkt en dat het een verfilming was van
de Zweedse bestseller Van schrijver Fredrik Backman: En man som heter Ove .
Ook is de film reeds in het Zweeds verfilmd.
De Zweedse versie is aan mij voorbij gegaan.
Dus een Engelse vertaling was een prima moment om het eens te gaan bekijken.
En ik moet zeggen… Blij verrast…
Het verhaal:
Tom Hanks speelt Otto Anderson. Een man met een verleden en een grote rugtas vol emoties.
Hij woont alleen, in een rustige buurt en bekritiseerd alles en iedereen om zich heen.
Hij is een man van de regeltje en muggenziften over de kleinste dingen als : doe het hek dicht, zet je fiets in het fietsrek etc etc…
Op het eerste gezicht gewoon een oude zeur. Maar niet zo een als Clint Eastwood in Gran Torino , een getergde man vol rancune en haat.
Maar meer een man die getekend is door het leven en de emotionele zaken die hij heeft meegemaakt.
Tot….. hij op een dag nieuwe overburen krijgt. Een levendig en positief ingesteld gezin met 2 kinderen (en nog een op komst)
In de vrouw des huizes ontmoet hij zijn gelijke. En langzaam breekt zij de muur om Otto af.
Allereerst: Mariana Treviño , zij speelt Marisol de overbuurvrouw in deze film.
En speelt echt de sterren van de hemel.
Wat een prachtrol en zij steelt de show (en ook een beetje mijn hart).
Ook Hanks is lekker op dreef als Otto.
Ik moest even wennen aan zijn gezeur en gezeik.. Maar na een minuut of 10 zag ik alleen nog maar Otto en was Tom verdwenen.
Ook wel eens lekker dat hij eens niet de ideale schoonzoon speelt. Werd tijd.
Ik was onder de indruk van het kleine en menselijke verhaal. Een lach, een traan en een verrassend verloop van het verhaal maakte het een fijne film.
Regisseur Marc Forster (World war Z , Finding Neverland , Quantum of Solace) Schotelt ons een prima geregisseerd en klein verhaaltje voor zonder
dat het klef, flauw of voorspelbaar wordt.
Niks te zeiken?? Tuurlijk wel : Een beetje weird was de ruimdenkendheid (van de toch wat conservatieve) Otto over een aantal hedendaagse zaken.. (beetje jeuk kreeg ik ervan)
En ik had af en toe wat moeite met de flashbacks die zich vooral in een ver verleden afspeelde met een jonge Otto.
Vreemd dat Otto alleen maar terugdenkt aan 40 jaar geleden en we niet echt een groot tijdvak doorlopen.. Voelde af en toe wat misplaatst en overbodig…
Maar…..Hanks als ouwe zeur en Mariana Treviño als hoogzwangere rasoptimist…
Die combi daar lust ik nog wel meer van! Bovengemiddeld leuk!
